Tybetańskie lustro

Spora wrzawa się wywiązała z powodu ostatnich zamieszek w Tybecie. Obserwuję tą wrzawę z uwagą, ale też z daleko posuniętą rezerwą, wynikającą ze świadomości prostego faktu: historię piszą zwycięzcy... Niestety Tybetańczycy mają pecha: na dachu świata tylko Chińczycy mają swoje interesy. Nikt, poza Chińczykami, nie jest ani kapitałowo, ani politycznie zaangażowany w tym regionie. Co więcej, wielu przeszkadza sprawa Tybetu w prowadzeniu interesów. Indie, USA, Rosja i większość innych krajów handluje z Chinami, a nie z Tybetańczykami. Z Dalajlamą fajnie się spotkać, pokazać, zamanifestować swoje poparcie dla wspólnych idei, ale na to, by za deklaracjami poszły twarde czyny, Dalajlama raczej nie ma co liczyć.

Historię piszą zwycięzcy. Dlatego o Katyniu oficjalnie mówi się dopiero teraz. Dlatego masowa eksterminacja Indian w USA była romantycznym zdobywaniem Dzikiego Zachodu. Dlatego Aborygeni jeszcze na początku XX w. zaliczani byli do fauny kontynentu australijskiego. Dlatego Saddam Hussajn był ważnym partnerem USA w czasach Zimnej Wojny i zbrodniarzem, gdy przestał być potrzebny i jednocześnie (o zgrozo!) zaczął realizować własną politykę. Jedynym graczem, z którym Chiny mogłyby się liczyć jest USA. Czy można mieć nadzieję na jakikolwiek ruch ze strony Ameryki? Osobiście nie widzę na to najmniejszej szansy. Dlaczego? Z powodu gigantycznej hipokryzji całego świata zachodniego, który gdzieś na początku czasów nowożytnych przestał poważnie traktować wyznawane wartości. W tej materii odsyłam do Kołakowskiego oraz do Chomsky'ego (do którego pewnie jeszcze wrócę).

Jaki jest obecny azjatycki układ sił? W największym skrócie:

1. USA trzymają Chiny za jaja kontrolując morski szlak, którym idzie ropa z krajów Arabskich. Wystarczy zablokować cieśninę Malakka by pozbawić Chiny dostaw jednego z najistotniejszych surowców.


2. Dlatego Chiny dogadały się z Rosją i krajami Azji Centralnej, by zbudować rurociąg przesyłający ropę i gaz z tego regionu.


3. Ocenia się, że w ciągu 20 lat potencjał militarny Chin dogoni potencjał USA w stopniu uniemożliwiającym Ameryce przeprowadzenie zwycięskiej wojny z Chinami. Dziś na portalu Dziennika pojawił sie artykuł z informacja, że USA już dziś miałyby problemy: "Państwo Środka może pobić Amerykę"


4. Chiny od jakiegoś czasu (jeśli jeszcze tego nie robią, to coraz poważniej to rozważają) zaczynają zamieniać rezerwy walutowe z dolara na euro.

Wiadomo już dzisiaj, że USA nie pójdzie na konflikt z Chinami. Po pierwsze ma za dużo interesów w tym kraju. Po drugie Ameryka jest wycieńczona Irakiem i Afganistanem i konflikt z powodu Tybetu czy Tajwanu jest coraz mniej realny czysto finansowo. Ale przede wszystkim Chiny nie spełniają trzech podstawowych warunków uderzenia prewencyjnego, sformułowanych przez Chomsky'ego. W swojej książce "Hegemonia albo przetrwanie" pisze on na stronie 25:

"Ofiara wojny prewencyjnej musi odznaczać się kilkoma cechami:

1. Musi być praktycznie bezbronna.
2. Musi być na tyle ważna, by w ogóle opłacało się podejmować jakieś działania.
3. Musi dać się ją przedstawić jako ucieleśnienie skrajnego zła i bezpośrednie zagrożenie dla naszego przetrwania."

Irak spełniał wszystkie warunki, a Chiny zostały wykreślone niedawno z listy krajów łamiących prawa człowieka. Tybetańczycy nie mają na kogo liczyć. Jak powstanie rura z Azji Centralnej światowy układ sil ulegnie jeszcze głębszej zmianie i nic nie będzie już takie jak obecnie. Amerykanie stracą argument cieśniny Malakka, dolar zupełnie straci na znaczeniu, bedzie albo wojna, którą Ameryka zawsze ratowała gospodarkę, albo zmieni się światowy lider. Nie pozostanie nic innego jak uczyć się chińskiego. Tybetańczycy nie są sami. Wystarczy popatrzeć na Afrykę. Wystarczy popatrzeć na historie europejskich podbojów i w Ameryce i w Afryce czy w Australii. Szczerze mówiąc nie dziwię się Chińczykom, którzy pukają sie w czoło na moralizatorskie nawoływania Zachodu w sprawie Tybetu. Być może Chińczycy za 100 lat pójdą w ślady Australii i przeproszą Tybetańczyków, ale na razie, przy obecnym układzie sił i poziomie wiary w deklarowane wartości Tybet stoi niestety na przegranej pozycji.

Ciekawy zdystansowany komentarz do wszystkich emocjonalnych reakcji napisał na swoim blogu Łukasz Sobek. W pełni się z nim zgadzam. Podobnie jak w pełni popieram inicjatywę bloga FreeTybet.pl: może i nie możemy wiele zrobić, ale rozmawiajmy! Dyskutując możemy zmienić nastawienie kilku najbliższych znajomych, otworzyć oczy kilku ludziom, a od tego zaczyna się zmienianie świata. Słowa mają siłę. I w tym miejscu być może kolejna niespodzianka: Chiny także dyskutują. Chiny także myślą o możliwych rozwiązaniach. Myślą w zupełnie innych kategoriach, z zupełnie innej perspektywy, ale jednak. Bardzo ciekawy artykuł ukazał sie w ostatnim dodatku Europa: O czym myślą Chiny?

Na dzisiaj wystarczy. Ciąg dalszy mojej opinii w kolejnym wpisie: Chinofoby i chinofile - a nie można normalnie?